Wie

Mijn naam is Suzanne, vrouw, dochter, zus, vriendin, collega…. mens, net zoals jij. Op de HAVO had ik geen enkel idee wat ik later wilde worden. Ik was bezig met nu, buiten zijn op de hei, bewegen, mijn lijf voelen. Dit deed ik niet bewust, het voelde gewoon het fijnst zo. Ik merkte wel dat er iets anders van me verwacht werd en ik paste me daaraan dan ook gaandeweg steeds meer aan. Dit alles met weerstand omdat ik wel voelde wat er van me verwacht werd, maar hier echt aan moest wennen en vaak eigenlijk ook niet de richting op wilde die verwacht werd. De enige plek waar ik me vanaf de middelbare school nog vrij voelde om gewoon “te zijn” was tijdens het sporten. Dat deed ik dan ook veel. Hoewel ook daar al snel meer aandacht uitging naar : “wanneer doe ik het nou goed” als naar genieten van wat ik aan het doen was. Zo werd ik gaandeweg steeds meer iemand die vooral bezig was met hoe het hoort, “wanneer doe ik het goed ?” in plaats van “wat past bij mij” of “waar voel ik me fijn bij”. Ik ben gestart op de SPH omdat mijn uitstroomprofiel op de HAVO zei dat dit paste en vriendinnen dat ook gingen doen. Maar mijn weerstand groeide alleen maar.

Als kind genoot ik van onze kampeervakanties in zuid Frankrijk, waar het ritme van de dag trager was, ik buiten kon leven, er weinig moest en ik mijn behoefte kon volgen. De dag na het ophalen van mijn diploma in juni vertrok ik in mijn autootje naar Frankrijk om daar te gaan samenwonen met een fransman. Ik woonde en werkte in de bergen, leefde veel buiten en volgde mijn eigen tempo. De relatie hield echter geen stand. Om meerdere redenen keerde ik na vier jaar terug naar Nederland en probeerde hier mijn draai weer te vinden. Ook ging ik voor het eerst “aan de slag” met mijn diploma als hulpverlener. Sporten bleef voor mij een plek waar ik kon “zijn”, maar in mijn werk ervoer ik opnieuw en in toenemende mate de druk van “hoe het moest”; regels, tijdsverantwoording, werkgevers die opereerden vanuit beheersing, in plaats van de vrijheid om je te ontwikkelen. En belangrijker nog; de ruimte om mezelf te kunnen zijn in contact met de mensen aan wie ik ondersteuning bood, was voor mijn gevoel te beperkt.

Vervolgens kwam door ziekte van mijn vader mijn leven op de kop te staan. Nog ploeterde ik door in de modus “hoe doe ik het zoals het hoort, hoe doe ik het goed”. Totdat mijn hele ik zei ; nu is het genoeg ! Ik werd gedwongen om aandacht te geven aan hoe het fysiek, emotioneel en mentaal met me ging. Vooral omdat het niet meer ging. Ik ging op zoek naar manieren om me beter te voelen en las een boek van Jon Kabat Zin, de grondlegger van mindfulness. Ook deze man sprak over aandacht, gerichte aandacht. Ik volgde een mindfulnesstraining en startte met mediteren. En daar begon, na een lange tijd van steeds verder van mezelf verwijderd geraakt te zijn, de weg terug.

Sindsdien zijn mijn persoonlijke ontwikkeling en mijn ontwikkeling op het gebied van werk steeds meer parallel aan elkaar gaan lopen. Ik volg(de) cursussen, trainingen en opleidingen die bijdragen aan mijn persoonlijke ontwikkeling. En die mij tegelijkertijd leren hoe ik, hetgeen mij helpt in mijn eigen ontwikkeling, kan delen met anderen. Zo volgde ik een opleiding tot mindfulness trainer, ACT therapeut, systemisch gezinsbehandelaar en heb ik geleerd te werken met verschillende interventies, die je kunt terugvinden bij Over wat. In 2016 ben ik gaan werken bij Stichting Yvoor en ervoer ik eindelijk de ruimte om mezelf te kunnen zijn, zowel persoonlijk als professioneel. De visie en werkwijze van Yvoor sluiten enorm aan bij mijn eigen. Bij Yvoor ben ik zowel persoonlijk als in mijn werk verder kunnen groeien. Ik werk hier dan ook nog steeds met veel plezier. Yvoor werkt vanuit het specifieke kader van de jeugdzorg, met een eveneens specifieke doelgroep, met als gedeelde thema complexe echtscheiding. 

In mijn persoonlijke ontwikkeling, maar ook in contact met de mensen die ik ondersteun, merkte ik dat het op cognitief niveau mogelijk is om inzicht te krijgen in (gedrags)patronen, zoals mijn “aanpassen aan hoe het hoort” en zoeken naar “hoe doe ik het goed?”. En ook dat je vanuit dat inzicht een andere beweging kunt gaan maken. Het werd me echter ook duidelijk dat veel van deze patronen zijn oorsprong ergens in vinden. En dat het soms nodig is daar aandacht voor te hebben om te komen tot die andere beweging. Dat gebeurtenissen die ons overkomen in ons leven, klein of groot, impact hebben op vele aspecten van ons zijn, vaak zelfs onbewust. Waardoor het soms nodig is breder te kijken als alleen met ons hoofd. De afgelopen jaren ben ik me daarom steeds meer gaan richten op lichaamsgericht werk. Ik geloof in een holistische aanpak, zoals beschreven bij Over hoe. en heb me daarom verder geschoold in verschillende interventies die mij persoonlijk veel hebben gebracht en waarvan ik hoop dat ze ook jou veel moois zullen brengen.

Waarbij ik me besef dat we allemaal onderweg zijn en ik enkel een tijdje met jou mee wandel. En ik misschien onderweg iets met jou kan delen dat jou weer verder helpt op jouw weg, Ta route.